De Koru Stijl

Marije Peters, ik ben midden 40 en ik woon in Bussum. Getrouwd met Maurice, een grafisch ontwerper, en bonusmoeder van Samira. Coachen en trainen zat er al vroeg in, al wist ik dat nog niet. Van een 'vooroploper' met een grote mond en een groot hart, naar een stille en teruggetrokken puber. 

Als bijna tweejarige  liep ik -als blij ei- met de armen wijd in een overvolle Kalverstraat te glimlachen en riep ik uit “allemaal mensen”. Het leven lachte me toe. Jaren later, na een verhuizing naar de andere kant van het land moest ik opnieuw beginnen en dat wat oud was, werkte niet meer.

Terugkijkend was dat van eerste grote momenten in mijn leven waarin ik mijn veerkracht heb leren ontwikkelen. Ik was 10, dus de veerkracht heb ik niet zo bewust ervaren. Wat ik ervaren heb, is dat veranderen aanpassing betekent. En dat ik daarin mezelf een beetje kwijt raakte, ik paste mezelf te veel aan. Een nieuwe school, nieuwe vrienden en een andere manier van leren. Op dat moment werd ‘hoe kan het ook anders’ niet zo gewaardeerd. Ezelsbruggetjes die ik van de oude school meenam waren verboden en het moest op manier X. Om geen buitenbeentje te willen zijn, paste ik me aan.

Nu kan ik dat zien. Nu weet ik dat ik van een leider naar een volger ging. En daar is niets mis mee. Wanneer volg ik, wie volg ik en waarom? En wanneer leid ik? En eigenlijk ook, wanneer lijd ik? Mijn kern, mijn eigen potentieel is af en toe wat meer afgeschermd geweest, verborgen zelfs. En dat is niet veerkrachtig, dat is angst.

Veerkracht gaat voor mij over opstaan als het niet lukt, soms een stapje terug doen, maar nooit je eigen potentieel uit het oog verliezen. Beseffen dat het soms minder gaat of minder snel en dat accepteren. Van daaruit ook positief blijven en verder kijken.

Vroeger wilde ik dokter en vrachtwagenchauffeur worden. Dokter om het onderzoeken, analyseren en met mensen werken. En vrachtwagenchauffeur enerzijds voor het reizen, het onderweg zijn en nieuwe plekken ontdekken. Anderzijds, omdat ik het zo’n gaaf gevoel vond als ‘het stroomde op de weg’: als iedereen op tijd naar links of rechts beweegt kan de flow van het rijden iedereen bereiken. Het proces stroomlijnen, zodat iedereen makkelijker aan zichzelf kan denken en bij zichzelf kan zijn, dat is een win-win voor mij.

Mijn zoektocht in het leven ging over keuzes maken: wat wil ík dan? Hoe geef ik mijn eigen onafhankelijkheid vorm? Wanneer voelt kiezen voor mezelf niet als ‘tegen een ander’ ? Een brede achtergrond met de studie (organisatie-) psychologie is een goede keuze gebleken. Te zware problematiek is niet iets waar ik de hele tijd mee bezig wil zijn. De positieve psychologie vind ik beter bij mij passen. Dat kan gezien worden als een uitbreiding op traditionele psychologie en kijkt juist naar sterke punten, naar het positieve.

In mijn werkende leven heb ik verschillende functies gehad en veel cursussen en opleidingen gedaan (LinkedIn), dat vind ik leuk en inspirerend. Het coachen, adviseren en begeleiden van mensen, managers en medewerkers loopt als een rode draad door mijn ervaring heen. 

Ik houd van afwisseling. Mijn rugzak zit vol met mooie theorieën, handige tips en suggesties uit verschillende hoeken. En ik houd er van om dat te delen met anderen. Er is genoeg voor iedereen.