Waarom stoppen spannend is - inzicht komt pas als je stopt met rennen
Stoppen klinkt simpel.
Even pauze. Even ademhalen. Even niets.
En toch is stoppen voor veel mensen spannender dan doorgaan.
Niet omdat ze niet weten dat ze rust nodig hebben, maar omdat stoppen iets blootlegt.
Zodra je niet meer rent, is er geen afleiding meer. Dan voel je je lijf. Dan hoor je je gedachten.
Dan merk je wat je al een tijd wegduwt, omdat er “nu even geen ruimte voor is”.
Doorgaan houdt dat op afstand. Stoppen brengt het dichtbij. En precies dát maakt stoppen spannend.
Nog een overleg.
Nog even dit afronden.
Nog één keer doorbijten, want dán komt er vast ruimte.
Maar dat moment komt niet.
Waarom rennen zo logisch voelt
Rennen voelt productief. Het geeft het idee dat je grip hebt. Dat je vooruitkomt. Dat je verantwoordelijkheid neemt.
Zeker in adviesrollen, beleidsrollen, stafrollen. Je wordt betaald om te overzien, vooruit te denken, problemen vóór te zijn.
Stilstaan voelt dan al snel als nalatig. Of ongemakkelijk.
En eerlijk is eerlijk: rennen wérkt ook. Tot op zekere hoogte. Je lost dingen op. Je houdt de boel draaiende. Je blijft overeind.
Maar ondertussen gebeurt er iets anders.
Wat er verdwijnt als je blijft rennen
Als je blijft rennen, verdwijnt je zicht op jezelf.
Je merkt signalen minder op.
Twijfel sluipt erin, maar je duwt ’m weg.
Je voelt dat iets niet meer klopt, maar je hebt geen tijd om te onderzoeken wat dan precies.
En dat is het paradoxale: hoe harder je rent, hoe minder helder het wordt.
Veel mensen denken dat inzicht iets is wat je “bedenkt”.
Dat je er gewoon even voor moet gaan zitten,
een lijstje moet maken, opties moet afwegen.
Maar echt inzicht werkt anders.
Inzicht is geen denkproces
Inzicht ontstaat niet in volle vaart.
Niet tussen twee afspraken door.
Niet terwijl je ondertussen ook nog drie mails beantwoordt.
Inzicht ontstaat in de pauze. In het moment dat je even níét hoeft te reageren.
In de ruimte waarin je systeem kan zakken. Waarin je lijf mag bijpraten met je hoofd.
Dat is ook waarom zoveel mensen zeggen: “Onder de douche wist ik het ineens.” en “Tijdens een wandeling viel het kwartje.” en “Op vakantie voelde ik pas hoe moe ik eigenlijk was.”
Niet omdat je daar slimmer was, maar omdat je daar stopte met rennen.
Wat je pas ziet als je vertraagt
Zodra je vertraagt, komt er iets boven dat je onderweg niet kon zien:
- Waar je je aanpast terwijl het eigenlijk niet meer klopt
- Welke verantwoordelijkheid je draagt die niet van jou is
- Waar je energie weglekt, ook al “gaat het goed”
- Wat je al een tijd voelt, maar nog niet onder woorden kon brengen
Dat zijn geen snelle inzichten.
Dat zijn eerlijke inzichten.
En die vragen iets van je.
Want zien wat er echt speelt, maakt keuzes onvermijdelijk.
Vertragen is geen luxe, het is richting
In mijn werk zie ik het keer op keer: mensen zoeken helderheid door méér te doen, terwijl helderheid juist ontstaat door minder te doen.
Niet minder betrokken.
Niet minder professioneel.
Maar minder rennen.
Vertragen is geen pauze van het leven. Het ís het leven weer kunnen voelen.
Pas als je vertraagt, kun je onderscheiden:
- wat van jou is en wat niet
- wat tijdelijk is en wat structureel schuurt
- wat aandacht vraagt en wat je los mag laten
Dat is het verschil tussen overleven en kiezen.
Stevig staan begint met stilstaan
Stevig je plek innemen vraagt geen harder duwen.
Het vraagt dat je weet waar je staat.
En dat weet je niet zolang je onderweg bent.
Stilstaan is geen zwakte.
Het is een vorm van moed.
De moed om te voelen.
Om eerlijk te kijken.
Om niet direct te fixen, maar eerst te begrijpen.
Daar ontstaat rust. Daar ontstaat richting. Daar ontstaat vertrouwen.
Een kleine uitnodiging
Je hoeft vandaag niet alles anders te doen. Maar misschien wel dit:
- Eén moment minder rennen
- Eén keer bewust vertragen
- Eén vraag serieus nemen die je al even wegduwt
Wat probeert mijn rennen me eigenlijk te vertellen?
Als je die vraag ruimte geeft, volgt het inzicht vanzelf.
Niet omdat je harder denkt.
Maar omdat je stopt met wegrennen van wat je al weet.
Klein. Alledaags. Midden in de dag.
Vertragen hoeft niet groots of spiritueel te zijn. Het zit vaak in mini-stops:
- Iets langer je handen wassen op het toilet. Niet haasten. Het water voelen.
- Nog even blijven zitten op de wc en de tegels tellen, in plaats van meteen op te staan.
- Voor je een mail opent: één ademhaling langer wachten en voelen hoe je zit op je stoel.
- Tijdens het koffiezetten niet alvast vooruitlopen, maar kijken hoe het water loopt.
- Na een overleg niet direct doorlopen, maar vijf seconden blijven zitten voordat je opstaat.
Dit zijn geen trucjes. Het zijn mini-stops.
Momenten waarop je je systeem even laat bijpraten.
Waarin je niet oplost, niet analyseert, maar gewoon bent.
En vaak is dat al genoeg om iets te voelen wat eerder geen ruimte kreeg.
Voluit leven en werken met vertrouwen begint niet met méér doen.
Het begint met durven stoppen.
* * *
In mijn Verdiepend & Verhelderend coachtraject begeleid ik adviseurs van aanpassen en doordraven naar stevig je plek innemen zonder jezelf voorbij te lopen. Van binnen helder, naar buiten krachtig
Samen onderzoeken we waar jouw aanpassen en doordraven vandaan komen, wat je vasthoudt en wat je mag loslaten. Je ontdekt je eigen waarden, kwaliteiten en keuzes. Je leert die praktisch te vertalen naar je werk en je ritme. Zo veranker je een manier van werken waarin jij stevig je plek inneemt zonder jezelf voorbij te lopen. Met rust, energie en vertrouwen maak je betekenisvolle impact.
Meer dan een inzicht of tijdelijk opladen. Het is de beweging van aanpassen en overleven naar vrij en stevig jezelf zijn, met rust, energie en vertrouwen, op een manier die klopt voor jou én de wereld om je heen. Zodat je jouw rol met meer effectiviteit en impact kan vervullen, waardoor je advies krachtiger wordt.
